Πριν από λίγες μέρες επικοινώνησε μαζί μου ένας συγχωριανός μας και πολύ καλός φίλος του Συλλόγου Μπαμπίνης. Με καλούσε στο σπίτι του για να τον ενημερώσω όπως μου είπε για τον Σύλλογο και για της όμορφες πολιτιστικές εκδηλώσεις του καλοκαιριού. Έμαθα ότι κάνατε πολύ ωραία πράγματα στο χωριό και θα ήθελα να μου τα πεις από κοντά . Φυσικά ανταποκρίθηκα στο κάλεσμά του με ιδιαίτερη χαρά και τιμή γιατί είναι ένας άνθρωπος κοντά στο Σύλλογο και πάντα στις δύσκολές στιγμές έχει βοηθήσει και στηρίξει το Σύλλογο οικονομικά και ηθικά με τα καλά του λόγια. Με υποδέχτηκε εγκάρδια και με ζεστό καφέ.
Ήταν χείμαρρος στις ερωτήσεις του και το χαμόγελο έφτανε στα αυτιά του όταν του έλεγα για τις καλές και όμορφες στιγμές στο χωριό μας (οφείλω να ομολογήσω ότι η συνομιλία μας ήταν λίγο δύσκολη λόγω της δικής μου φωνητικής ανεπάρκειας) Κάποια στιγμή και αφού πέρασε αρκετή ώρα και καθώς είχαν ειπωθεί και κάποια κακώς κείμενα που συμβαίνουν στο χωριό μας με σταμάτησε κάπως απότομα και στεναχωρημένος , για λίγο Αποστόλη ας τα αφήσουμε όλα πίσω και να σε ευχαριστήσω μέσα απ ΄ την καρδιά μου που με εμπιστεύτηκες. Εδώ θα ήθελα να σου πω μια ιστορία που έγινε πριν 90-100 χρόνια περίπου στο χωριό μας. ‘Έχεις ακούσει με ρώτησε, για της Μαρίας της Γ…..ούς. Του έγνεψα καταφατικά γιατί την ιστορία την έχω ακούσει από μικρό παιδί όπως πιστεύω και οι περισσότεροι συγχωριανοί μας. (Με τη σειρά μου θα ήθελα να σας περιγράψω με μια μικρή παραλλαγή αλλά και κάποια στοιχεία από τις δικές μου εμπειρίες ζωής!!!). Ο συνομιλητής μου αναφερόταν βυθιζόμενος στις δικές του αναμνήσεις και εμπειρίες σε γεγονότα μίας άλλης εποχής και για την ιστορία της Μαρίας που διαδραματίστηκε στο ποτάμι (Γερομπόρος) της Μπαμπίνης. Άλλα χρόνια άλλα ήθη άλλη η καθημερινότητα της τότε κοινωνίας. Ήταν η περίοδος που οι γυναίκες του χωριού μας πήγαιναν για πλύσιμο των ρούχων (φορεσιές και στρωσίδια) στο γερομπόρο ή στα πηγάδια τα κοινοτικά συνήθως. Στο μεγάλο πηγάδι στον κάμπο (Καρκαδόρο) δίπλα στο μήλου του Σοφούλια στα φταλίδια και στα δυο πηγάδια της Βελίτσας. Εκεί γίνονταν προξενιά – ανταλλαγή συνταγών για φαγητά κι ας ήταν το φαγητό τότε σε όλους λιγοστό. Η κάθε συνταγή της νοικοκυράς είχε τη δική της νοστιμιά. Εκεί γίνονταν όπως λέμε σήμερα κοινωνική κρητική τότε το έλεγαν κουτσομπολιό!!! Παράλληλα οι ξωμάχοι εκείνη την εποχή κοιμόντουσαν δίπλα στα κοπάδια τους ή στις σοδειές τους!!! Οι πόρτες των σπιτιών ανοιχτές χωρίς κανέναν φόβο. Μόνο το Ζεμπερέκι τις κρατούσε για να μην ανοίγουν από τον αέρα. Υπήρχε μπέσα και λόγος!!! Οι κουβέντες δεν έβγαιναν εύκολα από τα στόματα και η όποια απόφαση έπαιρναν τη «ζύγιζαν» καλά. . . Μόνο κάποιες νοικοκυρές που είχαν περισσότερα ή καλύτερα στροσίδια προσπαθούσαν με κουβέντες – πενέματα (πενιές) να επιβληθούν στις πιο φτωχές. Ίσως έτσι να ένοιωθαν ότι είναι…. Κάτι παραπάνω κοινωνικά ή ότι αυτές ήξεραν περισσότερα πράγματα για τον κόσμο. Αλαζονεία ή πολιτισμός της εποχής; Όλα αυτά έβλεπε και άκουγε η Μαρία κάθε λίγο και λιγάκι και μια μέρα εκεί στο πλύσιμο ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΕ απ΄τις πενιές και τη «νοικοκυροσύνη» κάποιων γυναικών. Στάθηκε όρθια και φώναξε δυνατά!!! Γαμώ το….. Βρακί μου!!! Όλα εσείς οι Μ……σης τα ξέρετε όλα; Έτσι η Μαρία με δυο κουβέντες έμεινε στην ιστορία του χωριού. Όπως τότε έτσι και σήμερα στη δική μας κοινωνία κάποιο νομίζουν ότι έχουν το προνόμιο να λένε ότι τα γνωρίζουν όλα. Θέλουν και ζητάνε με τον τρόπο τους απ΄ τους άλλους ανθρώπους να μην έχουν γνώμη και να τη λένε ούτε να γράφουν ή να διαβάζουν!!! Θεωρούν τσιφλίκι δικό τους τις γραμματικές ή κοινωνικές γνώσεις και προσπαθούν με κάθε τρόπο να φιμώνουν γεγονότα και αλήθειες!!! Ανακατεύονται σε όλα αλλά…. από την πίσω πλευρά του φράχτη. Σαν τα πεινασμένα μαυροπούλια που πετούν στα σπαρτά – τ΄ αμπέλια και τα μποστάνια να αρπάξουν και να ρημάξουν ότι ανθίζει στο διάβα τους.Αυτά σκεφτόμουν παράλληλα με την κουβέντα που είχαμε όταν διέκοψε τις σκέψεις μου η φωνή του. Άκου Αποστόλη εμείς λέγαμε ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και δεν χρειάζεται κανείς να αναλώνετε για τις μικροπρέπειες κάποιων ακόμα και για τις αμετροέπειες .
Τέτοιοι άνθρωποι υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Να ξέρεις ότι οι κοινωνίες που πάνε μπροστά έχουν ταπεινότητα – εργατικότητα – συνεργάζονται δείχνοντας εμπιστοσύνη και συνέπεια μεταξύ τους. Πρέπει να σέβεστε και να δίνεις χώρο στους συνεργάτες σου και να μην ικανοποιείσαι μόνο με τα δικά σου θέλω και πράξεις.
Κάποια στιγμή τον αποχαιρέτησα και καθώς με πήγε ως την εξώπορτα του σπιτιού του αισθανομενος ότι με αυτή τη κουβέντα αποκόμισα μια ακόμα μεγάλη εμπιρία στη ζωή μου από τα παραδείγματα που μου εξιστόρησε (γιατί ήταν πολλά) θα ήταν παράλειψη από μέρους μου να μην του πω ότι πράγματι θα πρέπει να είμαστε ταπεινοί και συνεπής και ότι τη σκυτάλη στα κοινωνικοπολιτικά και πολιτιστικά δρώμενα θα πρέπει να την αναλαμβάνουν άνθρωποι νέοι με φρέσκιες ιδέες που θα έχουν και την αποδοχή της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Και το κυριότερο να μην νομίζουν ότι γνωρίζουν και μπορούν να κάνουν τα πάντα αδιαφορώντας για τη γνώμη των άλλων.
Κομπλίτσης Αποστόλης 7/10/2022
