"Εν Μπαμπίνη"

«Χιόνια στο καμπαναριό που Χριστούγεννα σημαίνει», διαβάζουμε σε παλαιά αναγνωστικά της δεκαετίας του ‘60. Παλιές μνήμες, νοσταλγικές για μας που έχουμε μια κάποια ηλικία. Περιμέναμε το άγιο 12ήμερο για να ξεκουραστούμε από το σχολείο (με ωράριο πρωί - απόγευμα). Να χαρούμε τη ζεστασιά και την αγάπη της γιαγιάς και του παππού. Περιμέναμε να γιορτάσουμε τις εορτές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς με χαρά, χωρίς να σκεπτόμαστε το δώρο που θα μας φέρει ο Άγιος Βασίλειος την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Ο πραγματικός Άγιος, ο ασκητικός και ισχνός και όχι ο ευτραφής της σύγχρονης εποχής των διαφημίσεων και του εκμαυλισμού της κοινωνίας, και πρωτίστως των μικρών της Φωτεινούλας, της Κατερίνας, του Δημήτρη, του Θανάση και του Αποστόλη.

Χριστούγεννα, μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας. Εορτάζουμε την γέννηση του ενανθρωπήσαντος Κυρίου. Ο νους μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν, στα ξένοιαστα παιδικά χρόνια. Χωρίς φανταχτερά λαμπιόνια και ηλεκτρονικά παιχνίδια με τον ευτραφέστατο Άγιο Βασίλειο. Τίποτα το κοινό ανάμεσα στον πραγματικό Άγιο Βασίλειο, τον λιτοδίαιτο και λιπόσαρκο ασκητή και τον εμπορευματοποιημένο.